Chapter V : เข้าใจ
อูยองนอน รพ. 1 อาทิตย์ ก่อนจะมาพักฟื้นอยู่ที่บ้าน
ตลอดเวลานิชคุณกินนอนอยู่ที่โรงพยาบาลเลยก็ว่าได้ เช้าทำงาน กลางคืนเฝ้าอูยอง
เขาแทบลืมจุนโฮไปเลย ความเป็นความตายของอูยองสำคัญกับเขามาก และจุนโฮคงเข้าใจ
นิชคุณกลับมาคอนโดในวันที่จุนโฮกลับเกาหลีพอดี เขากลับเข้ามาเพื่อเอาของบางอย่างแล้วจะกลับไปที่บ้านเพื่อที่จะได้ดูและอูยองง่ายขึ้น
เขาเห็น note กับบัตรคอนเสริตแล้ว เขารู้สึกผิด และคิดถึงจุนโฮมาก เขาพอมีเวลา
ลองโทรหาจุนโฮดีกว่า
ตื๊ด...........ตื๊ด.........................ตื๊ด...................
-คิดถึงนะ
รับสายพี่หน่อย-
ไม่อ่านด้วย คงทำงานอยู่ เดี๋ยวคงโทรกลับมาเอง
กว่าจะหมดคิวถ่าย ก็ล่วงเลยมาอีกวัน เขามีเวลานอน 5 ชั่วโมงก่อน
บินกลับไปญี่ปุ่นคืนนี้ ถ้าเขาไม่นอน
เขาน่าจะได้เจอพี่คุณ
“จุนโฮ...พี่คิดถึงจัง”
“ผมมีเวลาสัก 5 ชั่วโมง ก่อนไปญี่ปุ่น พี่พอจะมีเวลาหรือเปล่าฮะ” เช้านี้เขามีประชุมแพทย์ 2 ชั่วโมง แล้วต้องประชุมเตรียมผ่าตัดอีก
“อีก 2 ชั่วโมง จุนโฮแวะมาหาพี่ที่นี่ได้หรือเปล่า พี่มีเวลาประมาณ 1 ชั่วโมง
เราดื่มกาแฟกัน คิดถึงนะ”
“อ่า...งั้นหรอฮะ เดี๋ยวผมแวะไป”
“หรือจุนโฮไม่สะดวกครับ พี่เอาแต่ใจไปหน่อย ขอโทษนะ”
“ผมรอที่คอนโดพี่คุณแล้วกันนะครับ ผมยังไม่ได้นอนเลย จะได้นอนสัก 2
ชั่วโมงระหว่างรอพี่”
“ตกลงครับ พี่จะรีบไป”
การประชุมแพทย์เช้านี้ ไม่จบเร็วอย่างที่คาดไว้ กว่าจะจบ
ก็เหลือเวลาไม่ 30 นาที ก่อนการประชุมวางแผนฯ เขาจะเรียกประชุมวางแผนเร็วขึ้น
แล้วค่อยไปหาจุนโฮแล้วกัน การประชุมวางแผนผ่านไปตามกำหนด เขามีเวลาไปหาจุนโฮ
ก่อนกลับมาผ่าตัด ทันที่ถึงคอนโด โทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีก
“อาจารย์คะ เคสผ่าตัด ผู้ป่วยเกล็ดเลือดต่ำลง กำลังให้เกล็ดเลือดเพิ่ม
อาจารย์จะเลื่อนการผ่าตัดหรือเปล่าคะ”
“เดี๋ยวผมกลับไปประเมินคนไข้อีกที ขอบคุณครับ”
.....ตื๊ด..................ตื๊ด......................ตื๊ด.................
-พี่ขอโทษนะ
พอดีมีเคสต้องดู ถ้าเสร็จแล้วพี่โทรหานะ-
นิชคุณกลับไป รพ. อาการของคนไข้น่าห่วงกว่าที่คิด แพทย์ต้องประชุมด่วนกว่าจะเสร็จ
จุนโฮก็อยู่บนเครื่องบินเรียบร้อยแล้ว
-คราวหน้าคงได้เจอกันนะครับ
ผมต้องไปแล้ว-
อูยองพักฟื้นมา 1 อาทิตย์ เต็มๆ ตอนนี้เขาดีขึ้นมากแล้ว
เหลือแค่เดินต้องใช้ไม้เท้าช่วยนิดหน่อย พี่คุณมาดูเขาทุกวัน
แต่ช่วงอาทิตย์นี้ที่ดูเศร้าๆ ไป
“พี่คุณเป็นอะไรหรอครับ”
“อูยอง พี่ขอโทษนะ ว่าจะบอกตั้งแต่ฟื้นแล้ว”
“ ขอโทษ เรื่องอะไรฮะ”
“ที่นายโดนรถชน เพราะพี่ใช่มั๊ย”
“ไม่ใช่หรอกฮะ ผมประมาทเอง คิดถึงงานมากไป เอ่อ
พี่ฟังเพลงที่เราจะใช้หรือยังผมวางไว้ที่คอนโดน่ะ”
“ฟังแล้ว เพราะดี แล้วจะให้ใครร้องล่ะ”
“ผู้แต่งเขาให้ จุนโฮกับชานซองร้องน่ะฮะ พี่ว่าไง”
“อืม................... เอ่อ..........พรุ่งนี้พี่จะไปญี่ปุ่น
อยากได้อะไรมั๊ย ”
“เดินทางดี ๆ นะครับ ผมคงไม่ได้ไปส่ง” พี่คุณจะมาบอกผมทำไม
ฮึ..ฮึ..คงอยากให้เขาเข้าใจสถานะตัวเองสินะ
“ผักผ่อนเยอะๆนะ” พี่ขฮโทษนะอูยอง พี่รักเราแบบน้องชายจริง ๆ
........................................................................................................................................................................
ที่ blog VIP
จุนโฮเห็นนิชคุณแล้ว เขาดีใจที่ในที่สุดนิชคุณก็มาคอนเขาในรอบที่ 5
แบบนี้
แต่ชานซอง เขายังไม่เห็นเลย รู้ว่างานเยอะ แต่จะไม่มาจริงๆ หรอ
-ไปรอผมที่
โรงแรมxxx ห้องxxx นะฮะ-
-โอเค
แต่พี่กลับคืนนี้นะครับ-
ที่โรงแรม xxx
“พี่ขอโทษนะ อูยองเป็นเหมือนน้องแท้ๆ พี่ต้องไปดูแล”
“ผมเข้าใจ”
“คิดถึงจัง” นิชคุณกอดจุนโฮแน่น แถมด้วยการหอมแก้มฟอดใหญ่ ตามด้วยจูบแสนหวาน
“ไหนว่าต้องกลับไงฮะ” ผละออกจากจูบได้ จุนโฮก็ขอเล่นตัวหน่อย
“เพราะต้องรีบกลับไง พี่อยากขอต่อจากที่คอนโดพี่ได้มั๊ย” ไม่พูดเปล่า
คนสูงเริ่มปลดกระดุมเสื้อนตัวเล็กออก
“พี่คุณ...อย่าทำแบบนี้ครับ วันนี้ผมเหนื่อย”
“พี่ชอโทษ งั้นพี่ขอกอดนิ่ง ๆ แบบนี้นะ แล้วก็คราวก่อนก็ต้องขอโทษด้วย
เข้าใจพี่นะครับ” ทั้งคู่กอดกันเงียบ ๆ อย่างเข้าใจ
“จะกลับเมื่อไหร่”
“อีก 1 อาทิตย์ ครับ”
ริมฝีปากของคนสูงประทับกับของคนตัวเล็ก แผ่วเบาอ่อนหวาน
ก่อนลิ้นร้อนจะแทรกเข้ามาตักตวงความหวานอย่างร้อนแรง แต่อ้อยอิ่งเนิ่นนานจน
ล้อบบี้โทรขึ้นมาแจ้งว่าแท็กซี่ที่เรียกไว้มาแล้ว ทั้งคู่ถึงผละออกจากกัน
“แล้วเจอกันที่โซลนะครับ พี่ต้องไปแล้ว”
“ผมส่งตรงนี้นะฮะ” ถึงจะเป็นญี่ปุ่น เขาก็ไม่ควรมีภาพหลุดไป ถึงจะแค่แป๊ปเดียว แต่เขาดีใจที่นิชคุณมากหา
ดีใจจนลืมไปเลยว่ารอบบนี้ชานซองก็ยังไม่ได้มาดู
แล้วจุนโฮก็เหนื่อยเกินกว่าจะเข้าทวิตเตอร์เพื่อดูเมนชั่นอื่น ๆ
เขาแค่ทวิตขอบคุณแฟนๆ แล้วก็หลับไป
ถ้าจุนโฮ ดูเมนชั่นสักนิดจะเห็นว่ามีคนเห็นชานซองนั่งถัดจาก Blog
vip ไปทางขวา
ชานซองไม่อยากบังเอิญเจอนิชคุณที่ Blog VIP
เขาเลยเลือกที่จะซื้อบัตรเข้ามาดูแทนดีกว่า”
@2pmagreement นายจะไม่มาจริงๆ
หรอ นี่รอบสุดท้ายนะ
@dlwnsghek ดูตารางงานก่อน
@2pmagreement ( -_- )เศร้า
วันคอนฯรอบสุดท้าย ชานซองไปหาจุนโฮที่หลังเวที
“ไหนว่ายุ่งไง”
“ก็บางคน เศร้า”
“ดีใจจัง คิดว่ามาไม่ได้ซะแล้ว” ถ่ายรูปคู่กันให้แฟน ๆ ดูดีกว่า
@2pmagreement ขอบคุณที่มานะ
^_^
@dlwnsghek นายเยี่ยมมาก
“นายจองโรงแรมไว้หรือเปล่า ไปนอนที่ห้องฉันก็ได้นะ”
“ดีสิ ฉันจะได้ประหยัด คืนนี้เราไปกินราเมงกันนะ”
“นายรู้ใจฉันฉันที่สุด เหนื่อยๆ แบบนี้ ราเมงดีที่สุด
พรุ่งนี้ฉันได้พัก 1 วัน ก่อนกลับ เราไปเที่ยวกันนะ”
“อืม ไปสิ ฉันก็อยากเที่ยวกับนาย”
ภาพที่ทั้ง 2 คนเที่ยวที่ญี่ปุ่น กระจายทั่วสังคมออนไลน์
และข่าวบันเทิง
ถึงแม้คนที่ไม่สนใจข่าวบันเทิงอย่างนิชคุณ ก็ยังรู้ข่าวนี้
แน่นอนเขารู้จากพยาบาลที่โรงพยาบาลนั่นแหละ
“ 2 คนนี้ น่าจะประกาศว่าเป็นแฟนกันซะทีเนอะ หวานจริง ๆ”
“เห็นว่าชานซองไปดูคน ทุกรอบเลยนะ มีคนเจอ”
“แต่จุนโฮ บอกว่าไม่ได้ไปนี่ ไปแค่รอบสุดท้าย “
“ไม่นะ... นี่ไง ๆ มีแฟนถ่ายรูป เอาไว้ได้ แต่สงสัยจุนโฮจะไม่รู้ “
“เออ.. ชานซองจริงๆ ด้วย ว่าแต่ คนนี้ หน้าเหมือน หมอคุณเลยอ่ะ”
“แค่เหมือนน่ะ หมอคุณน่ะหรอจะไปดูคอนฯที่ ญี่ปุ่น”
นิชคุณกลับมาที่ห้องพัก เขา Search ชื่อชานซอง
กับจุนโฮ ภาพเห็นแต่ละภาพนั่น มันไม่ได้ทำให้เขาสบายใจเลย ทั้ง 2 คนเป็นดารา
แต่นี่มันสนิทกันเกินไปหรือเปล่า แล้วแถมแฟนคลับยังเชียร์ทั้งคู่ด้วย
“แทค นายว่างไปกินข้าวเย็นกับฉัน หรือเปล่า” นิชคุณอยากได้คำยืนยัน
“โฮ้โห .. วันนี้หมอคุณว่าชวนไปกินข้าวเลยหรอเนี่ย ผมจะไม่ว่างได้ยังไงล่ะ”
ที่ร้านอาหาร....
“นี่หมอ วันนี้นายเลี้ยงนะ”
“ได้สิ ถ้านายตอบคำถามฉันตรงๆ”
“นี่เรียกมาสอบปากคำหรอเนี่ย ฉันก็นึกว่านายคิดถึงฉัน”
“แทค ... จุนโฮกับชานซอง เขาเป็นมากกว่าเพื่อนหรือเปล่า”
“นี่นาย ไม่คิดว่าฉันควรจะได้กินอาหารที่สั่งไปก่อนหรือไง”
“แทค”
“จุนโฮน่ะ เพื่อน แต่ชานซองมากกว่านั้น”
“แล้วจุนโฮ เขาไม่รู้หรอ”
“นายต้องไปถามเขาเอง แต่ชานซองก็ไม่เคยสารภาพนะ แต่ใคร ๆ
ก็มองออกว่าชานซองมันไม่ได้คิดแค่เพื่อนแน่ๆ แต่เอาจริงๆ จุนโฮอาจไม่รู้ตัวก็ได้
เขาอยู่กันแบบนี้ มา 5-6 ปีแล้ว จุนโฮคงชิน ที่มีคนเอาใจ นี่คอนเสริต 7
รอบที่ญี่ปุ่น
ไปทุกรอบ แต่ไปเจอจุนโฮแค่รอบเดียว เห็นแล้วเหนื่อยแทน แตไม่รู้จะห้ามยังไง
ขนาดฉันเป็นประธาน ยังไม่ได้ไปดูสักรอบเลย”
“ทุกรอบเลยหรอ ........... ทำไมไม่เคยเจอกัน” นิชคุณพึมพำกับตัวเอง
“นายว่าอะไรนะ”
“เปล่า ....”
“นายดูไม่มีความสุขนะ”
“ไม่รู้สิ เวลาของเราไม่ตรงกัน”
“เขาเป็นนักร้องดังนะ นายต้องไม่ลืม”
......................... กินข้าวกับแทคยอนมื้อนี้ ไม่ได้ทำให้เขาสบายใจเลย
แน่นนอนเขาไม่ได้ถอดใจหรอก จุนโฮรักเขาอย่างแน่นอน
แม้จะไม่รู้ว่ารักมากแค่ไหนก็ตาม
หลังจากกลับจากญี่ปุ่น จุนโฮกับชานซอง มีตารางแน่นจนแทบไม่ได้นอน
เวลาพักอันน้อยนิด ก็ต้องไปห้องอัด และคืนนี้ก็เช่นกัน ถ้าเขาอัดเสียงเสร็จ
เขาจะได้นอนซะที
‘วันนี้จุนโฮหยุดใช่หรือเปล่า
เจอกันนะ เดี๋ยวพี่ไปรับตอน 10 โมง ..... คิดถึง”
9:00 โมงเช้า จุนโฮกลับถึงหอพัก อาบน้ำ แต่งตัวใหม่
ความจริงชุดเดิมมันก็ไม่แย่หรอกนะ แต่มันใส่มา 20 ชั่วโมงแล้ว
ต่อให้เป็นคนตัวหอมขนาดไหนก็คงจะไม่ไหวแน่ๆ และอีกอย่างสภาพคนที่ตื่นมาแล้ว 20
ชั่วโมงก็ไม่น่าดูนัก
อาบน้ำแล้ว คงดูสดชื่นขึ้นบ้าง
“เพิ่งกลับมา นายจะไปไหนอีกแล้ว กินข้าวก่อนหรือเปล่า
ฉันเพิ่งทำเสร็จ” ชานซองที่กลับมาพร้อมกัน ถามขึ้น
“ อ๋อ พี่คุณจะมารับน่ะ ขอบใจนะ”
“นายจะไม่นอนซะหน่อยหรอ ไม่ได้บอกเขาหรือไง ว่ายังไม่ได้นอนน่ะ”
“นานๆ เราจะหยุดตรงกันน่ะ อีกอย่าง ตั้งแต่กลับมายังไม่เจอกันเลย” น้ำเสียงแผ่วเบาที่ปลายประโยคของจุนโฮ
กลับทำร้ายคนฟังที่ชื่อชานซอง ฮึ..คงคิดถึงเขามากสินะ
ถ้าฉันไม่ได้อยู่ข้างนายแบบนี้ จะคิดถึงฉันบ้างหรือเปล่า
“ดูแลตัวเองด้วยนะ“
ชานซองพูดจบก็เดินเข้าห้องนอนไป อาหารที่ทำเสร็จก็ถูกทิ้งไว้เหมือนคนทำ
…………………………………………………………………………………………………………………………………………………
“วันนี้พี่คุณจะพาผมไปไหนครับ” ทันทีที่เข้าไปนั่ง
จุนโฮก็ยิงคำถาม ด้วยความตื่นเต้น ทั้งที่เขาเพลียสุด ๆ แต่ก็ไม่อยากทำลายบรรยกาศ
“เราไปหาอะไรอร่อยๆ ทาน แล้วก็ไปดูละครเวทีนะ
แล้วค่อยไปนอนเล่นที่ห้องพี่ ดึกๆ พี่จะมาส่ง ดีมั๊ยครับ”
“ดีครับ” จุนโฮอยากจะขอโปรแกรมนอนเล่น ไว้อันแรกเลยมากกว่า
“จุนโฮ เหนื่อยมั๊ย ไม่ดูละครก็ได้นะครับคนดี” พูดพร้อมลูบผมเบาๆ
“สามทหารเสือชามั๊ยฮะ ผมอยากดู”
ร้านอาหารสุดหรูย่านกังนัม คนดังๆ อยู่แถวนี้กันเยอะ
และแน่นอนนักข่าวก็เยอะด้วย จุนโฮเดินรักษาระยะห่างกับนิชคุณ
แบบที่ไม่ให้ใครคิดเป็นอย่างอื่นได้ กินข้าวด้วยท่าทางที่เป็นทางการ
จนนิชคุณแปลกใจ
“อาหารไม่อร่อยหรอครับ”
“เปล่าฮะ ที่นี่นักข่าวเยอะ ผมต้องระวังตัว แต่พี่คุณสบายๆ
ได้เลยนะครับ เพียงแต่เราอาจสวีทกันไม่ได้”
“พี่พอเข้าใจ อุตส่าห์เลือกร้านหรูๆ แล้วนะเนี่ย
ครั้งหน้าพี่จะเปิดห้องส่วนตัวดีกว่า”
“ไม่ต้องขนาดนั้นหรอกครับ”
ทั้ง 2 ทานอิ่มเร็วกว่าที่นิชคุณตั้งใจ เขาอึดอัดกับท่าทางแบบนั้น
กับการต้องระวังตัวตลอดเวลา
“ยังไม่ถึงเวลาดูละคร เราไปที่ art gallery ก่อนดีหรือเปล่า”
“ผมขอไปเดินดูเสื้อผ้าดีกว่า งานศิลปะแบบนั้น ไม่ถนัด” นานๆ ได้หยุดที
ขอเดินเล่นหน่อยเถอะ
“อืม ไปสิ อยากได้อะไรเป็นพิเศษ หรือเปล่า”
“เอ่อ...แต่พี่คุณอาจไม่สะดวกนะครับ เพราะคงมีแฟน ๆ เดินเข้ามาบ้าง
พี่อาจจะรำคาญ เราแยกกันไป แล้วมาเจอกันที่เทียเตอร์ เลยดีไหมฮะ”
“แบบนั้นจะเรียกเดทหรอ เราไปห้างหรูๆ คนไม่เยอะหรอก เดินสบายๆ “
จริงอย่างพี่คุณว่าคนน้อยจริง ๆ แต่ก็มีคนจำเขาได้เหมือนกัน
เขาก็ต้องระวังตัว
ทั้ง 2 คนเดินลองเสื้อผ้าร้านโปรดของจุนโฮ จนถึงเวลาดูละคร องก์แรกยังไม่ทันจบจุนโฮ
ก็หลับไปจนจบองก์ 2 ก็พักเบรค นิชคุณเห็นจุนโฮหลับ เขาเลยไม่อยากปลุก
‘คงเหนื่อยสินะ แล้วทำไมไม่บอกพี่’
นิชคุณมองจุนโฮด้วยความเป็นห่วง
จุนโฮตื่นตอนใกล้จบพอดี
“ละครสนุกมั๊ยครับคนดี”
“เอ่อ..สนุกครับ”
“สนุกจนหลับเลยหรอครับเนี่ย”
“พี่คุณ...ผมขอโทษครับ เมื่อคืนไม่ได้นอนเลยเผลอหลับไป”
จุนโฮอายแทบแทรกแผ่นดินนี้
“พี่จะไปส่งที่หอเลยนะ จุนโฮจะได้พักยาว แล้วดึก ๆ พี่ค่อยกลับ”
“พี่คุณน่ารักจัง”
“พี่จะขอรางวัลทันทีที่ไปถึงห้องเลย”
“วันนี้ชานซองหยุด พี่คุณอย่าทำอะไรรุ่มร่ามนะฮะ เกรงใจเขา” แต่นั่นแหละที่นิชคุณต้องการ ชานซองจะได้รู้ซะที ว่าจุนโฮเป็นของเขา
“ชานซองเป็นคนยังไงหรอ พี่ไม่ค่อยรู้จักเขา”
“เขาใจเย็น ใจดี แล้วก็ซื่อสัตย์ ถ้าที่ผ่านมาไม่ได้ชานซองเป็นเพื่อน
ผมคงลำบากอยู่เหมือนกัน” นิชคุณได้ฟังแล้วก็เจ็บ คนพูดก็รู้สึกเจ็บเช่นกัน
-ฉันกำลังจะกลับ
พี่คุณกลับมาด้วย ฉันคิดว่าควรบอกนาย-
-อืม..ขอบใจ
แต่ฉันกำลังจะออกไปหามินจุนฮยอง พอดี คงไม่เจอกันนะ-
-ฉันทำให้นายอึดอัดหรือเปล่า-
-ไม่ใช่หรอก
ฉันนัดไว้ก่อนแล้ว ฉันคงกลับดึกนะ นายก้ไม่ต้องรอ-
‘ฮึ...ไม่ต้องรอ หรอ ...ฉันจะบอกเขาทำไม....’ ชานซองคิดแล้วก็สมเพชตัวเอง
คืนนี้เขาคงต้องไปนอนบ้านมินจุนฮยอง
-ฮยอง
ผมจะไปหาที่บ้านนะ-
-ตอนนี้หรอ
ฮยองไม่อยู่บ้านนะ มาเยี่ยมอูยอง นายมาด้วยกันก็ได้นะ เดี๋ยวฮยองส่งที่อยู่ให้-
‘อารมณ์นี้ ดีกว่าอยู่คนเดียว’ ชานซองตกลงไปหาอูยองกับมินจุน
ที่หอพัก
“อ้าว ไหนว่าชานซองหยุดไง”
“สงสัยจะไปหามินจุนฮยองครับ เขาไปหาฮยองบ่อยกว่าผมอีก”
จุนโฮไม่อยากบอกว่าเขาบอกชานซองว่าจะมา เขาไม่อยากอธิบาย
“มินจุนฮยอง พี่ชายของจุนโฮน่ะหรอ”
“ครับ ......... อ๊ะ พี่คุณ” นิชคุณกอดหลังแล้วหอมแก้มเนียน
“พี่ขอรางวัลไง จำได้หรือเปล่า แล้วชานซองก็ไม่อยู่ด้วย” นิชคุณกระซิบข้างหู
ทำเอาคนตัวเล็ก สั่นสะท้าน
“พี่คุณ เดี๋ยวเรานั่งดูหนังด้วยกันนะ”
“พี่อยากดูงานของจุนโฮมากกว่า” เขาไม่ค่อยรู่เรื่องเกี่ยวกับจุนโฮเลย
“งั้นดูเกมโชว์ กับคอนเสริตแล้วกันนะฮะ” ดูไปได้แค่รายการเดียว
จุนโฮก็หลับไปอีกแล้ว นิชคุณตัดสินใจอุ้มจุนโฮไปนอนที่ห้อง เขาถอดแจ็คเก็ตออก
แล้วเปลี่ยนกางเกงให้สบายขึ้น
เขาเดินรอบๆ ห้อง เขาอยากเข้าใจจุนโฮ เขาอยากเติมเต็มช่วงเวลา 8
ปีที่หายไป
แต่ก็ไม่ได้อะไรนัก ในห้องเต็มไปด้วยเสื้อผ้า กลอง ของจากแฟนคลับ รูป
ความทรงจำของจุนโฮมีแต่งานสินะ
นิชคุณนั่งบนเตียงข้างๆ จุนโฮ มือไล้แก้มนวล แล้วอดไม่ได้ก้มลงดอมดมผิวหอม
สอดแขนไว้ใต้ผมนุ่ม คนตัวเล็กพลิกตัวก่ายกอดนิชคุณแทนหมอนข้าง คนสูงเผลอจูบหน้าผาก
ปลายจมูก เลื่อนมาที่ริมฝีปากหนาแผ่วเบา .................
